پس من کی باید خستگی از تنم بره بیرون، پس من و اون همه بودن، از یاد رفت به این سرعت یا اصلا دیده نشدم و نبودم گرچه که بودم.

خسته ام از این همه دلتنگی از این همه تنهایی از این همه غم که فقط برای منه، خسته شدم از این همه ماننده یه کیسه بوکس توی یه سالن تمرین بودن من هستم خیالتان راحت تا اگر گله ای بود بر سر من خالی کنید تا اگر نیست کسی که دلتان را ازرده و توان جواب به او را ندارید دل من اندازه همه کوههایی که دیده اید و میپندارید سخت است.

ازارم دهید و خوب میدانید به اندازه ان ابی بیکران دلم مهربان است که به رویتان نیاورم چه کردید با این دلم که ندانید دلم پر از غم و دلرنج است اما نمیدانید و گمان شما این لبخندهای من از اعماق وجود است و اگر کمی به ته نگاهم بنگری غم را از ترک قلبم با گفته ها و کردارهاتان پیداست.

دلم گرفته از اینکه من جز شادی نمی خواهم برای همه و دیگران چه به راحتی دلم را در بین رفتار و گفتارشان خراش میدهند و انگار هم موردی نیست.

من بیش از توان و وجودم مهربانی میکنم تا این حد که شده وظیفه و دیده نمیشود حتی اگر جان دهم برای کسی.

من شدم یه دلسوز که خودش میخواد و لطفی هم نیست تازه اگر گاهی هم از سر لطف باشه میگن دوست داره کسی زورش نکرده.

اره دگه ادم از حس هم دردی بیزار میشه.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: